Tea Masters Cup, Belgium, 2019

Tea Masters Cup Belgium 2019.

Hoe ik me door enkele collega’s heb laten overhalen om mee te doen aan een wedstrijd voor theesommeliers, is me nog steeds een raadsel. Het stond zeker niet bovenaan mijn verlanglijstje. Maar goed, er was weinig te verliezen, en wat er precies te winnen viel, bleef net zo onduidelijk.

Na wat voorbereidingswerk – dat achteraf toch intensiever bleek dan ik had verwacht – reed ik die zondagochtend in oktober van 2019 met bescheiden verwachtingen naar Kortrijk. De opzet van de wedstrijd was simpel maar uitdagend: vooraf kregen alle deelnemers een lijst van tien theesoorten. Eén daarvan zou op de wedstrijddag gekozen worden, en die moest dan zo perfect mogelijk worden gezet. De jury beoordeelde uiteraard op smaak, maar ook op de zetmethode en het verhaal dat je bij de thee kon vertellen. Daarnaast moest je ook een eigen gekozen thee meebrengen en hetzelfde doen.

Mijn voorbereiding was toch wel een beetje eigenzinnig. Voor elke theesoort had ik een bijpassend theepotje gemaakt en de juiste accessoires gekozen. Het totaalplaatje moest kloppen: als mijn woorden me in de steek zouden laten, dan moest het beeld voor zich spreken.

De gekozen thee bleek een donkere Oolong met een hoge oxidatiegraad, licht muf van geur. Niet bepaald een thee waar je de jury direct enthousiast mee krijgt. Mijn eigen gekozen thee was ook een Oolong, maar met een heel ander karakter: een Nepalese uit de theetuin Jun Chiyabari, met een bloemige, verfijnde smaak.

“Twee Oolongs, dat moet wel lukken,” dacht ik. Het water mocht gerust wat warmer zijn, maar de trektijd moest ik nauwlettend in de gaten houden. Voor de opgelegde Oolong – die al wat ouder was – liet ik de thee iets langer trekken om de vervlogen aroma’s zoveel mogelijk te herstellen. Voor mijn Nepalese Oolong was voorzichtigheid geboden: te lang trekken, en de kenmerkende bloemigheid zou overslaan in wrangheid.

Ik waagde me aan een gedurfde aanpak: twee gaiwans tegelijk voor de donkere Oolong en een apart kannetje voor de Nepalese. De herfstkleuren van de gaiwans en het kannetje sloten perfect aan bij de geuren en smaken van de theeën. Het totaalplaatje voelde harmonieus aan.

Wat me echter het meest van mijn stuk bracht, was mijn eigen stem die door de microfoon galmde. Maar de stiltes tijdens mijn presentatie – en de thee zelf – brachten het gehoopte evenwicht. De rust en focus die ik in mijn performance legde, gaven precies die zen-uitstraling die indruk maakte op de jury.

Tot mijn grote verrassing mocht ik na afloop de eerste prijs in de categorie ‘Tea Preparation’ in ontvangst nemen. Een symbolische prijs, zo leek het. Maar enkele maanden en heel wat liters thee later, kwam het heuglijke nieuws: de eerste prijs was een reis naar China!

Helaas gooide de uitbraak van corona roet in het eten, en de reis werd nooit werkelijkheid. Wat volgde was een bijzondere oefening in zen blijven – een les die ik dankzij de thee gaandeweg had geleerd.

(Foto: SommelierT)